ellerim boş
soğuk akıyor kanım
ağzımdan kelimeler çıkmaya tembel
canım sıkılıyor
yüzüm yüzünü arıyor
bu dünyanın hengamesinden arınmış bakışlarını
ırmaklara bakıyor
bir af diliyorum tanrımdan
bir yudum su içmek, bir dua etmek
ve sonra bir lokma ekmek
ve sonra üç beş kürek toprak
değişiyor sensizliğin halleri
bazen ağır geliyorum kendime
yolda yürürken ya da koltukta otururken
sensizlik bir yokuş kendime çıktığım
acımı yaşamak için
öfke mi? öfke neyi bastırır
hangi kaderi yansıtır
birbirine değemeyen iki diz
çiçekli yolda hiç yürümeyen iki ayak
imtihanın böylesi varken yok dayanak
madem herkesin bir derdi var
benim ki...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder