Bir nöbet olarak: öfke

Yanıldım
Hiç kimsenin yanılamayacağı kadar hatta
Ve bu yanılmak urbası
Hiç yakışmadı düşük omuzlarıma
Bakışlarımsa, şimdilerde dağı olmayan şehirler gibi
Oranın insanlarının öfkesi kadar sakinim oysa
Oranın insanları kadar galesiz
Kızgın olmak içinse yüksek dağlar lazım bize
Irmaklar lazım içinde insanların boğulduğu
Soğuklarlazım dudakları çatlatan
Ve hatıralar unutulması gerekirken unutulmayan

Kahrolmak
Eğer bir sözcükse lügatta
Ben onu yumruklanmış bir duvarda tanıdım
Yahut ne olduğunu kavrayamadığım tekmelenmiş bir kapıda
Histerik bu durum, sancıyor
Bir nöbet olarak öfke alıyor yerini
Yanılmak yetmez
Gerçekten yanılmak, kahrolmaktır diyor büyükler

Şimdi vakti geldiyse
O dağlara gitmeli, yüksek dağlara
Öfkelere gitmeli
Yanılmalara gitmeli
Yanılmalardan kahrolmalara
Kahrolmalardan çıkıp
Kendine gitmeli
Kendine gelip kendinden geçmeli

Hayır, dönmedim.

Ne güzel fırsat değil mi günah çıkartmak? Gidiyorsun başka birine anlatıyorsun ve görece günahlarından kurtuluyorsun. Oysa böyle mi bizde, tüm iş kişinin kendisine bırakılmış. Tüm iknaların tek bir odak noktası var, tüm ihtimaller yalnız bir ihtimale çıkıyor: insanın kendisine.

Birçok günahın ana öğesi olan insan ise kendiyle yüzleşirken bir türlü yüzsüzlük yapamıyor. Ah ne aptalmışım dediği her seferinde “ama o zaman…” diye devam ediyor sözlere. İnsan en çok da kendisine bir şey söyletmek istemiyor. Yalan değil bence, dünya her insanın kendi etrafında dönüyor. Dünya yuvarlak mı, dünya düz mü, dünya yalan mı, dünya geçici bir heves mi bilmeye fırsat bırakmadan kendini kaybediyorsun. Kaybettikçe bulmak istemiyor, istemedikçe de kendine gelemiyorsun. Kendine gelmek yani kendinden uzaklaştıktan sonra, başka biri olduktan sonra yeniden özlediğin yere dönmek. En çok kimi mi özlüyorsun? Sanırım kendimi. Ondaki beni, şundaki beni, başka bir şeydeki beni. Bu bencillik sarmalından hiç kurtulamayacağım sanırım. Kurtulan var mı, varsa bir çıkış yolu sorup dönüceğim.

Kalemin insana küstüğü, kitabın insana küstüğü, insanın kendine küstüğü de oluyor hayatta. Bir tükenmişlik sendromunun tam ortasında buluyor kendini zamanla. Direnmek ve tırmanmak tamam ama ne için direniyorum, ne için tırmanacağım deyip tırmanmayı anlamsız hala getirdiğin an ne anlam ifade ediyor ki tırmanmak. Bir keresinde kendimi şair sanmıştım. Birisi bana “şairimsi” diye seslenmişti. Hayır kırılmamıştım sadece gerçek dışı şeyler kırabilir beni. Şair oysa, şiir yazan demekti. Şiir yazan yani alt alta kelimeleri sıralayan. Sığı var derini var, iyisi var kötüsü var, anlamlısı var anlamsızı var ve tüm bunlar varken yani aynı anda hem sığ, hem kötü hem de anlamsız olabilecekken ne için “şairimsi” denmiştim merak ettim hepsi o kadar. Şimdi merak da etmiyorum. Ne kötü değil mi merak duygusunun körelmesi? Merak önemsizleşirse mana kaybolur, mana kaybolursa hedef kaybolur ve her şeye sıfırdan başlamak gerekir. Yani bir mana inşaa etmekten. Yeniden inşaaya hazır mıyım? Allah bilir.

Askı

Çok özledim, gitmesen?

-Gitti-

Sevda artık

Çamaşır asma zamanlarına saklanan bir rüya

Yanlış giden bir şeyler var hayatımda her mayıs

Biraz ekmek, biraz tuz ve her şeyim sanki tastamam olacakken

Tökezledim, dizlerim şimdi çapraz sorguda

-Nereye bu gidiş?-

Kalbim sıkışıyor aniden

Bir sancı en mahrem yerlerinde

Hülyalar diyordu, hülyaları olmalı insanın

Acı matemlerinden sıyrılan

Bir doğumu olmalı bunca bekleyişin

Her bahar sancıyan ama bir türlü doğamayan

Fesleğenleri daha bir fesleğen yapan

Kadınları daha bir kadın

Erkekleri bir daha erkek  

Baharı Hatırlamak

Kaldır at beni yağmurlara
Beni kaldır at yağmurlarına
Ezberlediğim şiirleri unuttur hadi
Kendi bildiklerini de unut
Unutmaya en çok ihtiyacım olan çıkmaz sokaklarım da sen varken
Yumuşak teninde dolaşan ellerimi de unut
Her şeyi en baştan öğret
En çokta gülümsemeyi
Bir çocuğun gülümseyi öğrettiği gibi babasına
Bir ikindi çayında gülümsediğin gibi bana
Mevsimleri de öğret en baştan
En çokta baharı yeniden
Hani papatyaları, portakal çiçekleri, çimen kokuları olanı
Nazlanmalarına da kat bir buket yap hadi
Aşıla şu yozlaşmış kalbimi
Buda artık kurumuş dallarımı.

Yorgun

Yorulmak

Şimdi bir gözü kapalı aşığın oyuncağı olmuş

-Artık aşkın tek gözü kör bu devirde-

Hayallere çiçeklerle bulanmış bir tefekkür

Bilmem kimin durağı olmuş

Hani bir hayal kurmuştu bir keresinde

Nilüfer havuzları olacaktı evinde

Portakal çiçekleri ve şiir kitapları

Hafif esen meltem ve ona katışan kahve kokusu

Hem de bir sonbahar vakti

Olacaktı işte, varlık mutlu ediyordu ne de olsa insanı

Bense

Şerhimi koyuyordum bu hülyalara

Biliyorum çünkü, yorulmak

Şimdi bir mevsimi çıkarmaktı hayatından

-Mesela ilkbaharı-

Perhize bırakıp, utanmaktı tadından

Aslına bakarsan fena fikir değildi nilüfer havuzları

Değişecek suyu ve kaderi vardı

Değişecek hayali ve hayatı

Şimdiyse

Havuz kuru

Hayal kuru

Hayat kuru

Yorulmaksa tıpkı bir şehir ismi.

Halep ve Beyrut

Seviyordum sevmesine de, kurşunun deldiği yerlerimi

Yaraları saralım demişler, baygın bir haldeydim

Yaralarını seviyor musun bile demediler

Kalbim Halep’ken

Ruhum Beyrut gecelerini arzularken

Şimdi aşkın sırası mı dedi Nizar

Sırayla olsa keşke dedim

Sıram gelse ve savsam her ne yükse üstümdeki

Çeksem ağırlığını köfenin

Çeksem çamurlu alçaklardan çizmelerimi

Alnım terliyken eritsem şu bahçemin camlarını

Zulüm değil mi zaten bunca aymazlık mahalleye

Söze geldi mi, sular yetmiyor sevgime

Seller sığmıyor şişeme

Ben sellerin sahibine

Suların sahibine

Şişenin sahibine

Halep’in ve Beyrut’un sahibine

Ahvalim açtım

Gerisi mukadderat

Yusuf ve ben

Hangi araya sıkışsa şu bizim kızlar
Yusuf'un iffetinden bahsederler
Züleyha güzeldi belki güzel olmasına
Ama
Evliydi, yaşça büyüktü ve Yusuf'u zindandan çıkaranın sevdiğiydi
Şimdi söyle bana
bu bir iffet miydi yoksa kendine özgürlük verene
Sadakat mi?
Oysa sen bizim kız
Gençsin, güzelsin ve kimseye sadık olmamı gerektirmeyecek kadar
Uzaksın
Şimdi tekrar fısılda bana
Hiç bir mi benimle imtihanı Yusuf'un

Keşke

-Gel işte neden ısrar ettiriyorsun.

-Gelirim ama yarın daha iyi sanki.

-Yarın hala uzak bir ihtimal. Gel hem, evin halini biliyorsun. O kadar çok misafir geliyor ki bazen kendimi fazlalık hissediyorum.

-Bakarız, gelirim belki.

Gelmedi. Yarına daha çok vardı oysa. Bugünü değerlendirelim derken yarını, yılları elden kaçırıyoruz. Bir seferinde hani o öksürük sesleri eşliğinde senfoni dinlerken dünyanın geçmişine dair konuşmuştuk. İnsanı ne hüzünlendirir diye sormuştu bana. Hüzün, insanın terk ettiğidir. Kötü bir alışkanlık olsa bile mi demişti. Kötü bir alışkanlık olsa bile demiştim. Arkadaşlıkta böyledir. Arkadaşlık hem bazıları söz konusu olduğunda gerçekten kötü bir alışkanlıktan öteye değilmiş, bana zaman bunu anlattı. Şimdi konuşacak olsam gelmeyecek belki, hem yarına çok var diyecek, hem bazen insan bahanelere sığınmak için onca liman dolaşacak, özetle gelmek istememeyi gelmemekle tamamlayacak. Dünya tamamlanmak ister, toprak tamamlanmak ister ki bu yüzden öldürür hayalleri olan insanları. Hayaller, hiç bitmeyecek ve ardı arkası kesilmeyecek sanılan döngü değildi ki oysa. İnsan ve hüzün değince mekan kendini ekliyor buraya. Üç tür mekandan bahsederdi babaannem. İnsanın hakim olduğu, insanın hakim olamadığı ve insanın terk ettiği. İnsanın hakim olduğu temaşayı, hakim olamadığı sükuneti, terk ettiği ise hüznü barındırır en çok. Peki insanlarda böyle değil miydi? Yanında olabildiklerimiz, yanında dahi olamadıklarımız, yanında olmayı bıraktıklarımız. Birincisi bir hayat serkeşliği, ikincisi bir iç çarpışmayı, üçüncüsü ise keşkeleri barındırır. Ne yani insan, doğa kadar iyi değil mi diyorsun? Evet, insan bu doğayı parçalayıp kendini yok edecek kadar caniyken neden başka fikirde olmayayım ki. En çok cinayet keşkelerimizde saklıyken hem de. Dur, kapı çalıyor.

Çikolata

-İster misin?

-İstediğim bir çok şey zaten var.

-Hayır hayır, çikolata ister misin?

-Yağmurlu havalarda çikolata yemek istemiyorum.

Kaskatı kesilen bir bıçak darbesi, hissedilen. Ağır, kötü kokulu ve mantığın çok dışında. Kötü kokuları hep mantıksız bulmuşumdur. Bir şeyin olduğundan daha farklı bir konuma gelmesi, kokusunu ne için değiştiriyordu? Yani işte bilirsiniz, atomlar vardı ve maddenin sürekliliği, bir de ansızın gelen çikolata yeme isteği; yağmurlu zamanlar hariç.

Henüz 12 yaşındayken resim dersinde yeteneksizliğimi gizlemek için desenler çizmeye çalışırdım. Resim de yeteneğin doğaya en yakınını yapmak olarak varsayılan zamanlardı. Belki de doğrusu bu kadar basitti. Oysa anlaşılmayana meyil insanın içindeki kaşifi ayaklandırıyor. Deli gibi bulmacalar çözmek istiyoruz. Daha çok bulmaca, daha çok bulmaca. Aynı kelimelerden oluşan bir zaman kapanı gibi.

Doğayı taklidin bir çocuk için anlamı büyüktü, çünkü Allah en mükemmeli zaten doğadan yaratmıştı. Bunun haricinde yapılan adına soyut mu diyorsunuz, fütüristik mi diyorsunuz, ne derseniz deyin, Allah'a karşı başkaldırının aptalca kutsanmasını ifade ediyordu. Bugün ne ifade ettiği konusunda ise çok bir fikrim yok. Fikir zaten, aklını hala etkin kullanabilen insanın düşünmesidir. Bir fikrim var mı? Aklımı etkin kullanabildiğimi düşünmüyorum. Bir resim mi? Belki çikolatalardan çizebilirim, tabi havanın yağmurlu da olmaması şartıyla.

Gurur

Ezildiyse gururun,

Bilirim,

Çimenler ezildikçe tazelik kokar

Saçların şimdi ellerimde kendir

Yılanlar dolayacak bacaklarıma

Beni sana varmaktan alıkoyan

Tıpkı bir ahmağın doğurganlığında olduğu gibi

Yırtınıyor sancılarım

Denizler kuduruyor

Kuduruyor özlem

Yıkıyor ne varsa

Set, bent, kişilik ve ahlak

ama izin vermiyor

Duvar

Med-cezirin o yıkayıcılığına

Gurur, duvar diyor yıkılamayan

Berlin'den anlamsız, Çin Seddinden uzun

Kahreden Ölüler Çiçekliği

Ne çok anlatacağım mezar taşları üstüne

Hepsini saysam, hepsini tanısam

Tüm hayatları düşündüm

Bulamadım hiç bir varoluş ihtimali

Saçlarımı yoldum

Kitaptaki yaprakları teker teker yırttım

Okunmuş suya attım tüm hatıraları

Anladım,

Payıma düşen mezar bekçiliği

Kurumuş çelenklere yardıma gelen yok

Ölüler arası bir nifakta çıkmıyor hayatın estetiği üstüne

Küfür ve iman, akıl ve delilik aynı havuzdan suluyor

Birbirini kıskandıran çiçekleri

Uslandırdım hayta yanlarımı

Yok artık hatıraların ağırlığı kanımda

Cesur ve korkağım tarihe karşı

Yarım kalan hikayelerimi anlatmıyor belgeseller

Gördüm,

Payıma düşen mezar bekçiliği

Sevgiyi sorsam da cevap alamadım 5 yaşındaki mevtaya

Neden hiç oyuncak yok çocuk mezarları üzerinde dedim kendi kendime

Oysa kuş sütü bile koymaya razıydı anneler

Otururken köşe başı sofralarında

En şımarıklar, en uslular, katışırken solucanlarla toprağa

Acıdı kalbim, yürüdüm çitler arasında talihime

Farkına vardım,

Payıma düşen mezar bekçiliği

Delirme

Yarim,

köşede süzülen sobanın gürüldeyen sesi

Karanlık gecelerimin tavanda raks eden kızıllığı

Açılan kapım, gülen yüzüm

Kokun, ah o kokun

Tutuşan çıralı dalın ateşe koşuşu

Hüznüm, gözyaşlarım

Kızdığım ve küstüğüm

Delirme çimler eziliyor diye

Bir kuş nasıl ezsin çimleri?