Kamburumda Ayrılık

 Sensiz ve sessiz günlerin biriktirdiği

Ayrılık kamburuyla

Gözlerim ufuklarda

Uzanıp öpesim geliyor bulutları

Bulutların ötesinde gözlerin

 

Seni ne nüfus kayıtlarıyla ne de vesikalıklardan tanıyor

Sadece bakışlarınla tanıyor dünyam

Bilirim gölgende serinliyor çöl mahkumları

Aşkımın mesajını alınca yıldızlardan

Rüzgara sormuşsun özgeçmişimi

-Kim bilir nasıldır?-

Oysa göklerdedir benim tarihim

Ellerindedir sıcaklığım

Hatırlarım bugün gibi.

*çok sevdiğim nurullah genc şiirine tekzip.

Şiirlenelim 🍁

Beni hatırla,

Gece karanlığı basınca

Dost ahbap çekip gittiğinde

Bahçede dolunayı gözleyip esintiyle kucaklaşan

Avare akan sudan başka kimse kalmadığında

Beni hatırla...

Kelime

Bir dost seslenir uzaklardan

Sevinçli ellerinde dalgalar

Yalnız kendini dinler

Yalnız kendine söyler

Cevap verir mi hayaletler

 

İnsan ne ettendir ne kemikten

İnsan kelimedendir

Susan ve konuşan

Sessizlik cellattır elinde saat

Kırılmış kalp ve güzel söz

Yanaşır limanına anlamların

 

Öğrendi bilmesini gerekenleri

Bildi kabulleneceklerini

Bir cümle daha etti

-Allahım kendime zulmetmemeyi öğret bana-

Hazmetti

Hatmederken ıstıraplarını derin bir nefeste

Altın dolu bir keseydi kelimeler

Anladı.

Doğumuma!

En çok ihmal ettiğime, kendime…

Satırları sevdiğim zamanlardan hatıra bir söz: “''bir ömür daha lazım, bu hayattan sonra
çünkü bu ömrümüz sadece umut içinde geçti...''. öylece kaldığımı hatırlıyorum. Kitap orada bitmiş, söz tükenmiş, takat desen kalmamıştı. Ömür böyle işte, böyle yani hep hedeflerin uzağında, beklentilerin gerisinde. Belki o ömür verilse yine üçüncü bir ömür istemekten geri kalmayacağımı bildiğim halde söylüyorum bunu. İnsan dediğin nedir, biraz umut ve çokça beklenti.

Ömür takvimimin yaprağından bir tane daha kopardım. Aslında kopardım sayılmaz, döküldü diyelim. Kim hayatına o kadar hakim ki? Artık daha sessiz, daha az konuşan bir adam oldum neredeyse. 20 yaşındaki halim görse bu halimi heralde “neyin var senin böyle?” diye sorardı. Aslında değişen bir şey yok diyesim geliyor, hala yatmadan önce ılık süt içiyorum, hala bisiklete binip bir yerlere gidiyorum. Daha az kendime geliyorum belki. Kendim ne bilmezken hem de! İnsan dediğin ne bilmeceymiş ama, her gün kendimi tanıma yolunda ilerlediğimi sanarken kazdıkça derine inmekle birlikte üstüme de toprak atıyorum sanki. Bu bilmece hiç çözülecek mi?

Kendim hakkımda kehanetlerim yok, olmadı da aslında. Ben artık düşünmemeyi seçiyorum kendim hakkımda yoksa dünyanın en saçma insanı olduğuma karar vermekten korkuyorum. Karamsar mıyım? Belki biraz. Belki de hiç değilim, sonuçta hepimizin acı eşikleri farklı. Benim karamsarlığım başkalarının mutluluğundan bile mutlu olabilir. Ama mutlu olmak amaç değil ki! Neden tüm satırlar, neden tüm filmler ve sahneler mutluluğu dayatıyor bize? Hani sakinlik nerede! Ah onlar, ah bizler, sükûneti hayatımızdan attık şimdi ne kadar sessiziz değil mi?

36 yıl çabuk geçiyor demeliydim değil mi? Aslında çabuk geçmedi. Hele bazı zamanlar hiç geçmedi. Nasıl geçti şimdi bakınca hayret ediyorum. Hala kendimi o parkta otururken buluyorum. Sanki zaman durmuş ben orada kalmışım. Hala sınavdan önceki gece battaniyeye sarılıp uyumalarım yerli yerinde. Bu kalmışlık duygumu da aşamıyorum. Ben kendimi aşamıyorum. Bir umuttum kendime orada kalıyorum. Ne yapsam tamamlanamıyorum. Belki de insan eksik olandır yeni öğreniyorum.

En sessiz olduğum yılımı geride bırakıyorum. Birileri için dünyanın en felaket yıllarından biri. Hadi güle güle 2020 diyorlar. Kötü olan ne var ki? Büyük savaşımı gördüm, kıtlık mı çektim nedir yani? Diyorum bende. Hep saçmalayışlarım en iyi dostum oluyor. İçimde bir ben bir benle savaşıyor, ben yine aynı savaşta hem galip hem mağlup oluyorum. Sessizliğim savaşı artık izleyebilmemden. Belki bir gün barışımı da izleyebilirim ve en önemlisi kendimle anlaşabilirim. Güzel olana dair, iyi olana dair ve her daim mutlu edene dair sözler söyleyebilirim. Kendi devrimini gerçekleştiremeyen nasıl devrimci olabilir değil mi? Belki o devrim bir gün gerçekleşir ha, sonbaharda doğmuşluğuma inat hem de. Gönlümü biliyorum o ilkbahar. Ayım ekimdir ama ben gerçekte hep mayısımdır. 

https://www.youtube.com/watch?v=A-PN-IZUt8o&list=RDqAEQ_30pIug&index=4

Mahzun

Mahzunum şimdi biraz da boynum bükük

Mahcubum kalp ağrılarıma

Her yanımda şahlanıyorken sen oysa

bir girdapta buldum seni

tökezlerken ayaklarım

bahtıma ne düştü hiç bilmedim

uzaklardan bir nota duyulur

incelerden bir ses

hangi derdin türküsünü söyler kim bilir

adım anılır mı?

zaman unutur gider beni yoksa

Çuvallara çığlar doldurdum

Yutkunmalarıma hasretler

Gecelerin alacağı var benden bilirim

Uyuyamadan dönüp durmaların

Yol

Terkedilmiş şehrin sokaklarında zihnim

Allak bullak, öyle böyle

-Geziniyorum-

Tren yolunu gördün mü dön sola

İlerde yine yokluk

Amasra, Halikarnas ve kilim

Ne saçma değil mi?

Tutsam şimdi

İki rekatlık müsaade istesem

Ne de olsa nasıl olsa

Yol da benim yolcu da benim

Taşlanan da benim

Telaşlanan da.

Kabul görür mü acaba

Bir nefeste.

 

Gözlerim ayırt etmeyi unutmuş uzakları

Ufuksuzluk desen damarlarımda gezinir olmuş

Tutsan ve bir hediye versen

Silinse bu duman

Dağılsa bu yorgunluk tenimden

Sevinmeyi unutmuşum yeni yeni farkına varıyorum

Oysa sevinç denilen şey

Senden dünyaya sunulan bir buket çiçek değil miydi?

Her an yeniden derilen

Yapraklar ve İnsanlar

Ben defineci değilim

Oysa evim bir kalıntı üstünde meskun

Yaralar, kanlar, çığlıklar ve yarım kalan hevesler olsa da

Mahal vermiyorum hiçbir saatin yelkovanına

Akrepler tenimin her zerresine zehirlerini zerk etse de

İşlemiyor demir dolaşan kanıma

Başım dik ve ayaklarım yoluna koyulmuş

Yüzün gözümde -eninde sonunda-

Nerede olduğuma şaşırma

Savrulmak yapraklara yakışıyor insanlara değil

Zaman akıp gidiyor

Takvimler yapraklara katışıyor

 

Anlamış olmakla çok çile çektim sanırdım

-Anladım-

Kabullenmek, anlamış olmaktan daha ıstıraplıymış

Bilmek hiçbir yarama merhem olmadı desem de

Merhemlerine yaralar buldum dinmeye hasret

Bildim bilmem gerekenleri

Ve de bildim bilmemem gerekenleri

Zaman akıp gidiyor

Bir ora bir bura

Savrulmak yapraklara yakışıyor insanlara değil.

 

-Savruldum-

 

 

 

 

 

 

 

gün bitti. saat kaç. bitecek mi bir gün savaşımız
hak edilmiş hüzünlerimiz olacak mı bizim de
dönüp dönüp arkaya baktığımız
bir dünya kalıntısı üstünde
hak edilmiş hüzünlerimiz olacak mı bizim de...

Devr-i Alem

Başka devrin çocuğuyum ben
Parfümlerin ve reklamcıların
Mert adamlarsa terk etmiş bu zamanı
Yozlaşmış kelimeler birbirine diye
Bingeşmiş damar
Yanlış yanlış üstünde

Yusuf desen terketti beni ve zekeriya
"Böyle bir zaman olmaz olsun" desem dilimde beddua
-Edemem-
İçimde bir muhammed kaldı çünkü
Rivayetlerle dört nala koşan
Hangi tarafından tutsam bilmem
-Tutamam-

Uyanış

Affan'a...

Şaşkınlığımda gizlenen gülümsemeler

Gidilecek yola olan aşk ve tutku

Acele ederdim hayatta

Ve çokça Allah’a emanet

Merak ettim gecenin bir yarısı uyanıp

Hatırlıyorum şimdi dün gibi

Babaannemden sekaratından hatıra

“Bu çok güzel” deyiş

Kader güzel kelimeymiş senle tanışınca anladım

Kulakların ve yüzün benden bir parçaymış

Alnım ak ve yüzümde çizgiler

Hepsini senin emanetinmiş şimdi uyandım

Dokun bana yumuşak ellerinle

Bakışların bir selam göndersin kalbime

Sev beni ey kudretli

Anlıyorum artık kim daha güçlü

Uzakların ne çekilmez yerlermiş

Vazgeçmeler kolay

Uçurtmalar rengarenk

Toprak daha bir toprak madem

Gel çiçek dikelim bahçemize

Aslanağzı ve gardenya

Hayat saçma sapandır diyor aymazın biri

Yüzünde gördüm, öyle değil burası

Ne kadar anlam varsa

Sende bildim

Ben seni kendimde bildim.

Doğum

Keşke
Ah keşke
Bir kayığım olsaydı
Ve her akşam
Gözlerinin limanına doğru
Yelkenlerim savrulsaydı.
N.Kabbani

Adam

Bu ne korkaklık! 

Aymazlarla dost olan adam

Hani bir fırt çektiğin sigarandaki duman

Bıçağının bileklerine emaneti 

Bir yüktür yaşamak bu fıtratta

Anlamasan da 

Kırmamak lazım hayatı değil mi?

Uzakları yakın eden bir toplumun vechi

Gidiliyor ama varılamıyor

Mevsimlerde ve hava durumlarında

Küresel ısınma görünmüyor

Kalbindeki soğumayı es geçersek

Kantarın ucundaki adamda korkuyor bu durağanlıktan

Ya ne olacak? Diye soruyor saat başı kalfasına

Kalfa bu,

Bilseydi kalfa kalmazdı

Tüm bu sorulara akıl erseydi

İnsanda kafa kalmazdı

Gecenin bir büyüsü var

Bunu biliyor olmalı fahişeler ve taksiciler

Sararan yüzler endişe içinde

Hayran ve korkak bakıyor adam 

Ne yapmalı, nasıl yapmalı? Diye soruyor kendine

Söz geçiremiyor kendine bildiği şeylerle. 

Söz bitiyor

Adam kalıyor

Adam kalakalıyor

Yaprak

Kımıldamıyor.

Bıçak

Selam söyledim işte selamlaşamadığıma

Uykumu böldüm ve sevdim

Saat tam üçü gösterirken

Terledim, terim katıştı uyuşukluğuma

Bereketli gecelerden geçtim

Sobaların alevlerinden ve tek kişilik kanepelerden de

İpeklerin kozasından

Hanların kapısından da.

Yumrulardan şifa diledim

Saleplerden ve ıhlamurlardan

Allah'a havale ettim ve gittim

Saat tam üçü gösterirken

Sayıkladım saydıklarımı

Korktum, tüylerim diken kaygılarıma

Ertesi gün dedi şeytan

Kork işte yarından

Bu olmuyor böyle besbelli

Kork!

Umudunu kesenlerden ve umut kesilenlerden de.

Bir Kıyamet Alameti Olarak Ben

Sevdim toprağımı seçmeden

Nalburlar doğurdu şehirlerimi

At arabaları ve yularlar

Takıldı peşime

Her şeyden biraz biraz okudum

Azca dirildim

Zamanı tanrı yaşar dedi atalarım

İnsanlar

İnsanlar ölmek için doğar

Aşıma acılar doğradılar

Haklı bir isyanın gebeliğindekiler

Ben toprağıma iman ettim

Kahve kokusuna ve portakal çiçeklerine

Biraz ekmeğe semirdim kuru

Heybemde çokça hayaller

Üstte mavi gök dediler, altta yağız yer

Yaratıldım çamurdan bir ikindi vakti

Üzülmek isyandandır

Kalbe yaramaz

Akşam üstü yürüyüşleri

Ve batışı güneşin oysa

Hatırlatır nefes almayı derin

Bir uykudan uyanır

Mavi gökte yere çalınır

Şehirler de katışır birbiriyle

Zaman dediğinde saatlerde şaşar

Tahtalarda Yakarış

Tahtalara oturmuşuz üşümeyen günlerde

Yanına bir benzemez gibi sığınmışım

Şaşkınlıkla izlerken olan biteni
Filizlerde ismin dirilmiş

-Bu bir mucize-

Kabuklarım bağlanmış sonra

İçi dolmuş, dolmuş ve boşalmış birden

Gizliden gizliye söylemeyi unutmuşum

Yıllar oldu kendimde seni saklamışım

İnsansızlık insaf etmiyor

Hep o insanı ararken

Sen oysa insanlardan bir insandın

Bir nisanda

Yakararak dualar ediyordum

“Nolur” demekle başlıyordu her şey

"Olmuyormuş" dediğinde bitiyor

Olmazmış bunu söylemeyi unutmuşum

Yıllar oldu kendimde seni saklamışım

Olası Bir Dünya Gününe Yakarış

Kalbi kırıklar burada

Maviyi sevenler ve yeşil giyinenler de

Elini zeytinyağlı sabunla yıkayanlar ve namazdan önce abdest alanlar da

Allaha inananlarda burada

Şeytana sövenlerde

Şehirler korkuyor ikindilerde ve iş çıkışlarında

Yorulanlar ve özleyenler

Baharı yaşamaya çalışıyor

Artık rengi solmuş fotoğraflarda

-Dijital çağda fotoğraflar solmasa da-

Hayata tutunan bir iki papatya

İşe koyuluyor güneşle

Caddeler ve sokaklar daha çok parke taşı ve daha az insan

Yollar endişeli

Allahı bilir ve tanırlar

İddia kuponlarını ve at yarışlarını da

Günahı ve sevabı da bilirler

Rakıyla rokanın anlamsız kafiyesini de

Herkes her şeyi çok anlarken

Bir derin nefes alıp vermekten mahkum

Tutsak olunmuş işte inandıklarına

Tükenmez kalem son kullanımda

Kağıt denilen sanki son kalan papirüs

Katlanılan bir çağ bu

Yaşamaktan çok

Beklenilen

Gökte yalandan bir renk çemberi

Astroitler ve dünyayı teğet geçenler

Küçüklüğüne dalalet insanın

İşaretler içinden bir fişek

Sabırsızlanıyor

Tütün saranlar

Allah’a dua edenler

Bir Bahar Rapsodisi ve Unutmamazlık Üzerine

Kulaklarımda eski bir tını

Bir anıdan geriye kalan

Sıkılmış bir halim vardı oysa

Biraz yorgun ve memur

Dedikodularla işim olmazdı

Çünkü benzemezdi yüzün eskimeyenlere

Yüzün diyorum

o ne ihtişamlı coğrafya

Şimdi bahar ve papatyalar

Bir bukle gül kokusu ve yanılmalar

Postalanmamış mektuplara ekleşip

Kuytularda kaldı şimdi ihtiraslar

Ama bir sevinç sebebidir her ne olursa olsun

Kapının ansızın vurulması yalnızlığa

Kısadır ömür ve kelebekler

Bunu öğrendik hayattan anca

Hatırladıklarımız arasından.