Yalnız sevgide kalan sevgiyi bilebilir, yalnız birbirini seven iki kalp birbirini gerçekten tanıyabilir. Tanımak yani geldiğimiz dünyayla temaşa etmek, yaşam gayesi oluşturmak, sonra da sessizce yitip gitmek. Dünya çok küçük, insan çok çok daha küçük, peki hayallerin ucu bucağı neden yok? Sevgi uçsuz bucaksız olana olan özlemin en elde edilebilir hali mi? Herşey bir diğer şeyin ardılıyken, sevginin neyin ardılıdır? 

Notlar

 Nasıl ki yüzüm mirasımdır, burnum benim değildir, gözlerim benim değildir yani bütünüyle bedenim benim mülküm değildir. Aslında onlar bendir ama benim değildir. Ne kadar uğraşırsan uğraş varlığını ne kadar değiştirebilirsin ki? Peki cisim benim mülküm değilken, onun sonsuzluğa olan uzantısı olan ruhum nasıl benim olabilir? Gönlüm nasıl benim olabilir? Gönlüm aslında bendir ama benim değildir.

**********

İncilde ağaç meyvelerinden tanınır diyor. Deve dikeninden üzüm toplanmaz diyor. Bizler ortaya koyduğumuz meyvelerle kendimizi tanıtabiliriz. Meyve vermeyen bir ağaç sıkıcıdır. Herkes etrafında dolaşıp acaba bu ağaca bir şey mi oldu diye kendi kendine sorar. Dahası o ağacı hasta ve sağlıksız olmakla suçlarlar. Hatta işin sonunda nihayet kesebilirlerde. İşte insanın içinde bulunan ruh ve cisimden, eğer cisim ruhtaki meyvesizliği yani sevgisizliği(çünkü sevgi insanın meyvesidir) görürse onu kesmeye, yok etmeye kadar götürür. İşte içimizdeki bu dualitenin iyi anlaşabilmesi için sevgiye olan ihtiyacımız, meyvelere olan ihtiyacımız yani kendimizi ifade edebilişimiz her zaman yanı başımızda bizi bekleyen bir gerçekliktir. 

Sevgi, sevginin mevcut olduğunu varsaymak suretiyle imar eder. Sen bunu bizzat tecrübe etmedin mi, sevgili dinleyicim? Eğer herhangi biri sana karşı bir hareketiyle veya sözüyle, se­ni hakikaten imar olmuş hissettirmiş ise bu, sen o kimsenin senin içinde sevgi olduğunu varsaydığını hakikaten capcanlı biçimde hissettiğin içindir. Kierkegaard