Aşk bekler. Her anlamda. Bekler çünkü güzele olan inancı vardır. Bekler çünkü ummak bir doğa halidir. Aşk bekler. Ama aşkın kendisi beklemez. O gelir, başa gelir, en başta gelir, görür görmez gelir, yaşadıkça gelir, anladıkça gelir. Başa gelir ve baştan gitmez, baş gider aşk gitmez. Aşk bekler, sevgiliyi, sevilmeyi, sevmeyi, bakışları, gülüşleri ve güldürüşleri bekler. Aşkın beklemediği şeylerde vardır. Aşk özlemeyi beklemez, hep özler, çünkü aşk özle ilgilidir yani insanın ta içiyle. İçini öğrenirsin, içini tanırsın, içini zamanla tamamlarsın. Aşk özündendir, aşk özlemdendir. Aşk hayatın ve insanın özüdür. Bir işi aşkla yapmak derler, çünkü o işe özünü katmak demektir. Özüyle olmak demektir. Aşk demek insan olmak demektir. İnsan olabilenlere…

Bize düşen, her türlü olumsuzluğa rağmen, vefa yokuşunu çıkmaya çalışmaktır. Yokuşun sonunda güzel bir şey olmayabilir, olsun.

Yalnız sevgide kalan sevgiyi bilebilir, yalnız birbirini seven iki kalp birbirini gerçekten tanıyabilir. Tanımak yani geldiğimiz dünyayla temaşa etmek, yaşam gayesi oluşturmak, sonra da sessizce yitip gitmek. Dünya çok küçük, insan çok çok daha küçük, peki hayallerin ucu bucağı neden yok? Sevgi uçsuz bucaksız olana olan özlemin en elde edilebilir hali mi? Herşey bir diğer şeyin ardılıyken, sevginin neyin ardılıdır? 

Notlar

 Nasıl ki yüzüm mirasımdır, burnum benim değildir, gözlerim benim değildir yani bütünüyle bedenim benim mülküm değildir. Aslında onlar bendir ama benim değildir. Ne kadar uğraşırsan uğraş varlığını ne kadar değiştirebilirsin ki? Peki cisim benim mülküm değilken, onun sonsuzluğa olan uzantısı olan ruhum nasıl benim olabilir? Gönlüm nasıl benim olabilir? Gönlüm aslında bendir ama benim değildir.

**********

İncilde ağaç meyvelerinden tanınır diyor. Deve dikeninden üzüm toplanmaz diyor. Bizler ortaya koyduğumuz meyvelerle kendimizi tanıtabiliriz. Meyve vermeyen bir ağaç sıkıcıdır. Herkes etrafında dolaşıp acaba bu ağaca bir şey mi oldu diye kendi kendine sorar. Dahası o ağacı hasta ve sağlıksız olmakla suçlarlar. Hatta işin sonunda nihayet kesebilirlerde. İşte insanın içinde bulunan ruh ve cisimden, eğer cisim ruhtaki meyvesizliği yani sevgisizliği(çünkü sevgi insanın meyvesidir) görürse onu kesmeye, yok etmeye kadar götürür. İşte içimizdeki bu dualitenin iyi anlaşabilmesi için sevgiye olan ihtiyacımız, meyvelere olan ihtiyacımız yani kendimizi ifade edebilişimiz her zaman yanı başımızda bizi bekleyen bir gerçekliktir. 

Sevgi, sevginin mevcut olduğunu varsaymak suretiyle imar eder. Sen bunu bizzat tecrübe etmedin mi, sevgili dinleyicim? Eğer herhangi biri sana karşı bir hareketiyle veya sözüyle, se­ni hakikaten imar olmuş hissettirmiş ise bu, sen o kimsenin senin içinde sevgi olduğunu varsaydığını hakikaten capcanlı biçimde hissettiğin içindir. Kierkegaard

İsyan etmeden geçirdiğim her güne yazgımın öğüdünü yazıyorum

Gözlerimi ayırmadan yanlışlarımın kaldığı ufuklardan

Bir türkü tutturuyorum sımsıcak gülümsemeleri anlatan

Belki bir çaredir diye

Beyaz ve bulut bakışlar nefeslerimin arasından geçip gidiyor

Sarmalayışımda nefessiz kalışım hiç aklımdan gitmiyor

Sarmalayışımda gözlerim hiç açılmıyor

Birden keşfediliyorum

Keşfediyorum kendimi

Ne olduğumu hatırlıyorum 

Kim olduğumu fısıldıyor rüzgar kulaklarıma

Geceler boyu ovuyorum sızlayan yerini gönlümün

 Önce gece geldi

Sonra Eylül

Sonra bir daha gece

Sonra eylül yok

Masum denemez ayların suda bıraktığı izlere

Biri çıksa küfretse eylüle

Sonra otuz dokuz yaşıma küfretse

Ona öyle çok haksızsın da diyemem

Bir de üstüne kendi yüreğinden itilmiş dese 

Hoppa o kadar da ileri gitme derim 

Ama

Elden gelen bir kahramanlığım da yok 

Hatıra defterimde yazılı bu

Kederime biraz yardımın dokunur belki derim en çok cevaben

Ben ne de olsa çok konuşurken birden sessiz kalmaları da severim

Kapının önlerini ve çatı katlarını da önemserim

Ara sırada kendimle konuşur

Kendimle dertleşirim

Sonra eylül

Sonra sonbahar

-dur dur-

Artık sonbahar değil diyorlar eylüle

Yazın son ayıymış

Üstelik denizde hala soğumamış

Madem eylül, madem artık yaz

Hadi üzülmeyelim

 

Susalım

Herkes kendi sessizliğinde boğulsun

Var mısın?

Yağmacıları ve cankurtaranları karşına almamaya

Oralarda bir yerlerde

Elbet bir manzara bulacağız

Sessizliğimize yaraşır sandalyede

İncindiğimiz yerden incitelim mi?

Kanadını kırılmış akşamların

Eve dönmeye niyeti yok ne de olsa gecelerin

Bir iki üç…

 Yazamamak kötü şey. Yazamamak kötü şey. Yazamamak berbat bir şey...

Hayat bir toprak hükmünde, varlık ise su. Aşk ise ateş. Ateşin gücü ne toprağı yakmaya yeter, ne suyu. Hayat varlık suyuyla sulandıkça ondan bir hayat ağacı neşet eder. Varlık suladıkça o daha da gürleşir. Ve gürleştikçe daha da büyük. Büyüdükçe aşka yaklaşır. İşte toprağı yakamayan, suya dokunamayan ateş varlık suyuyla beslenen bu hayat ağacını yakar, kül eder. Sonra varlık suları yine sular toprağı. Sonra hayat ağacı tekrar filizlenir ve tekrar seve seve aşk ateşiyle kavrulur. Belki milyon kez böyle olan hayat ağacı ne yanmaktan vazgeçer, ne de filizlenmekten. Hatta yanmak o kadar güzel gelir ki varlık suyuyla seve seve filizlenir daha çabuk yanabilmek için. Hayat işte böyle bir yangın yeridir. Kavrayana…

Mağaranın Yolcusu

Yolu uzun

Gökyüzünü sevenlerin

Korku yürekten silindi mi bir kere

Bir yalnız adam seğirir orada

Ay aydınlatamasa da Tanrısını

Bir doğum gerçekleşir

Topraktan biten

Taşlar gizler olan biteni

Çünkü ses, kulak verdiği vakit yeryüzüne

Katlanması zor bir hal alır

Dertle yüklenen omuzlar

 

Kıvrak bir anlayıştır kabrin sunduğu

Gemilerin adandığı gibi dalgasız denizlere

Geçiverir tüm ihtişamıyla göz önünden

Fakat göz nasıl görmez?

Kanamış kanatları Zümrüdüanka’nın

Damlaları saçılıyor yeryüzüne

Ve bereket dilenen insanlara

Kavrayışını yitirmiş bir umut diriliyor

İki bulut arasından

 çok sustum, çok susadım, çok içerledim, çoğa çok kattığım halde azaldım. Cümlem bitmedi  ama dilim de konuşmadı.