Hayatın işe yarayan yanları elinden tutar yangınların
Kibrit çöplerinden gemiler limana döner
Her heyecan buluşur soluk soluğa ilk anla
Çiçekleri sürükleyen bir kavga ile
Kalbimin içinde mavi olmayı seçer
Yalnızlığın düşkünü değilim oysa
Bulutlar görünmüyor ufkun berisinde
Kavrayışın berraklığı masallarda
O basit sorunun bile yeri yok hayatımda
“Neredeyim?”
Uzakları düşünerek geçti yalnız günlerim
Yağmurlardan gençti gözyaşlarım
Geceleri bitirdim doğmayacak mı dediğim güneşle
Suları kadehimde susturdum
Gözlerim puslu ve kadere küs
Solsa da ellerim zemheri soğuğunda
Haykıracağım yitik yanlarımı
Sessizliği taşımak çok ağır geliyor omuzlarıma
Yine de bir ucunda gülümseme var yarınların
Bildiğimse kendime çıkan yokuşlar
Yolun sonunda bir kapı gülümsediğim
Kuytulardan gayya kuyusuna giden kalbim
Yangınları
büyütüyor avuçlarında
Suskunluk
geceleri bir zehirdir içtiğim
Çekip
kendimi vurduğum rüyalar
Hicranın
anlamını kaybetmiş gözlerimde
Kayıtsız
kaldı bahtım kurşun döktürmedim diye
Sularım soğuktu
sellere vurgun
Tan yeri
ağarmadan aldığım yollar patika
Kemiklerim
sızlamadan ağlamayı unuttum
Çığlıkları
böceklerin
Tırmalamadan
sessizliğimi
Sökülen
şafaklardan
Ufukların kızıllığına olan yolcuğum hiç bitmedi
Acıyla ve
aşkla tutunduğum
Damıtır
kederlerden kaderimi
Benden
geriye kalan bir duman
Yüreğim
cehennem, yüreğim lal
Dağlara mı
çekildi cennet
Yol
Ne çok yürüdüm
Geriye dönemem
Kurtuluş reçetelerimi yırttım lokmanın geçtiği köprüden
Suyunu içsin diye tüm alem ey Rabbel alemin
Nehirleri coşturur mu damarından akacak olan
Biraz ihtiyar çokça yetişkin terli bir gömleğe takılı kalmış
Göğsümde daralan bir gençlik ölüyor
Ahali hakkımda olur olmaz laflar ediyor
Kahvehanelere ve sandalyelere lanet okuyorum
Her keşif hemen eskiyor nede olsa ekranlara düşünce
Kokular rayiha olmayı unutmuş gibi
Münakaşa halinde sanki fesleğenler
Bir harp daha yaşanacak bu besbelli
İyi insan olmak yine gündeme gelmeyecek o da belli
Ama kahraman lazım bizlere sur üflenmeden
Ve hainler gerekli
Yüceliğimizi sınadığımız
Asla büyümeyecek olanların omuzlarında tekbir getirenler
Lavanta bahçelerinde anmalar gerçekleştircek
Hayallerimizle satın aldıklarımızla
Ve ben tüm ideolojilerden çok daha korkuyorum
Ruhu çözünmüş bir adam olarak kalmaktan
Derdimle dertleştiğim zifiri karanlıklarımı aydınlığa çıkaranım
Gözyaşlarım boş bir akış değildir sırıtmaz bu yaşam sevincinin çıngıraklı hengamesinde
Amel etmedim hiç bir inanmadığıma, ben nehirlere inandım suların çeşmeye inandığı gibi
Dünyaya dalıp gitmiş ışığa hasret dar penceremi geniş ettim hayallerle
Ruhum hendese hesaplarına dalıp çıkmayan bir terazi oldu da kafamı kaldıramadım gerçeğe
Bedenim rus ruleti oynamaya hevesli değildir gençlik yıllarından beri
Bakma bana öyle ıslıkların gölgesinde gölgelenen korkusuz adamım ben
Bir işaret bekliyorum uzaklardan, buralar çok köylü
Tek gözüm görmüyor seçemiyor ağaçları selvi mi kavak mı?
Ağaçları, ormanları, böğürtlenleri ve arıları boş ver
Yaşamak çetrefil bir güzellik başımda dumanlanan
Kapıyı çalan ufuklar
Doğuruyor her sabah güneşi
Kızıllıkla boyanıyor düşünceler
Efkara giden yollar uçurum
Adımlar koşar
Uzun süren yolculuklar
Demirliyor açıkta
Lodos mu karayel mi bu yüzüme çarpan
Ben neredeyim?
Akşamları şarkılar söylüyorum
Atların yelelerine ve dört nallarına
Kalbimin ömrü uzuyor mısralarda
Yoğuruyorum yalnızlığı
Sonra gitmeyen mektuplara bir yenisini ekliyorum
Ne de olsa kimse mektup beklemiyor artık
Postacılar bile
Ama ben durup durup geçmişi anıyorum
Benliğime mıhladığım yüzlerle zikir çekiyorum
Ya hak ya hak
Ben hak diyorum
Gece kısalıyor
Ben hülyalanıyor
Ruhum kendini avutan hayallerin elinde tutsak
Soruyor
Ben neredeyim?
Nasıl gülümserim bu dünyada
Sessizliğim böyle çetinken
Derledim dertlerimi, üzüntüler dört bir yandan
Öğrendim galiba böyle inanmayı
Güvenelim biz de birbirimize
Fırtınalar koparmadan, hiç öyle kıpırdamadan
Günah olur göstermek affedilişleri
Sır yurdunu bilmeyenlere
Korkucudur uzaklar
Anlamlar sessiz
Ama kükreyişi yalnızlığın
Büyüdükçe büyüyor kalemlerin ıstırabında
Sezgim aşıyor bedenimi
Sarılır mı böyle hayranlığa
Ellerinden uçmak isteyen bir kelebeğe
Ne isim verirler
Bağlanmışız sırlı bir sitayişle
Kendimizle durmadan savaştığımız
Yenilmek de nasıl da ustalaştık
Yaşadığımız yeter de artar diye
İz bıraktığım yerlerde
Birleşmiştir ruhlar hiç eksilmez
Masallar okundukça büyütürüm derdimi
Nasıl ki demirci ateşinde dövüyor demiri
İşte öyle yapıyorum kendimi
Mehlika'nın elleri tutuyor beni uçurumlardan
Geceleri ve yalnızlıkları sevdiren bir övünçle
Mavi dalgaların içinde yüzen solgun yüzüm
Gençliğimi diriltiyor bir eylül akşamında
Bir hava tutturmuşum dilimde
Kanuniden kalma muhteşem bir hüzüne
Beni sonsuzluk perişan eder ey Mehlika!
Bırakma toprağa düşen cemreleri
Hem her daim körpedir bu yüreğim
Yağmurlu günlerin hatırına ayırma gözlerini
Süzülüp geldiğin pınarlardan
Sürgün edildiğim yerlerin yüreğinde bunca sır neden?
Tut ellerini kendiliğimin
Tut kalbimden
Tut beni yalnızlığımdan
