Ankara

Yine Ankara'nın soğuğu çağırıyor beni
Kalbine kalbine
Unutmadım eksi altıydı bir öğle vakti
Sokaklar yokluğu oynarken
Beyaz pardösülere bürünüyordu sokaklar
O ara
Otobüsten inişime en çok ceketim kızmıştı
Titreyen bedenim ona ilişip
Beni çekiştirirlerdi

Bahtsızdım belki
Ne zaman Ankara'da olsam hava buz keserdi
Keçiören'de, Mamak'ta, Çankaya'da
Ha bazen Balgat'ta ısındığım olurdu ki
Aştinin o demir banklarında uyumuşluğumu hatırlardım
Hanutçuları vardı bir yere gitmekten son anda vazgeçiren insanı
Ben o yüzden o soğuklarda elimde bavulla çok gezdim

Mevsim değişti, temmuz oldu
Ben Ankara'yı o zaman daha iyi tanıdım
Soğuk, uzak ve elveda şehriydi
Kışı yaman soğuk, yazı yakıcı soğuktu
Kalbim deyse süpernova patlardı sanki
Biliyordum,
Yokuşları vardı kahve fallarında da çıkan
Yok oluşları gerçeğe çıkan.



Not: Bir gece vakti Ankara'yı yazacağım aklıma gelmezdi. Neyse bekle beni o vakit.

Olmayan kelimenin dördüncü harfi

senin hüznün güzeldir

benim hüznüm işkenceli

sen huzur için bir kitap ve banka razısın

ben huzursuzluk için razıyım kendimi yakmaya

beklentinse basit ve zordur bu dünyadan

benimkisi girift ve kolay

bilirsin karmaşık şeyler kolay olur

çabuk kirlenir beyaz çamaşırlar

çabuk kurur o sevdiğin çiçekler

zaman sevdiğinde hep ölüme daha hızlı yaklaştırır insanı

sen durursun durduk yere sevmeye bahane bulursun bulutları

sevmezsin kara bulutları, yağmurlarda ıslanmaktan ürkmediğin halde

ben ise o kara bulutlara aşığım

şimşekler çakan, dolular akıtan, sellere karışan

tomruklarla, çamurlarla, mahvoluşlarla hayata katışan

yüzüm dönmüşken toprağa

yapıldıysa taksim

verildiyse karar

olduysa olan

benim bahtıma kötü

senin gönlüne iyi halk edildi

Gece

Geceler çok uzun bazen
Düşünceler çok dağınık
Kadim yalnızlığa yok bir ilaç
Bu böyle sürüp gidecek
Belli

Hayat, kendi anlamlarına
katlandığın kadar hayat
Hepsi epi bu topu kadar
Belli

Bu kara delik, bu girdap
öyle ki indikçe derine
daha da derinleşiyor
Yıktıkça duvarlarımı daha da dikleşiyor
Belli

Gecenin en demlenmiş zamanı
Bir "hoş geldin hüzün" dediğim vakittir
Kalbim, ağrım, biten gecem, büyüyen karanlığım  
Sensin

**************************
Hayata dair ne diyebilirsin diye sorarlarsa, dönüp dolaşıp yurdum da onlara ismet özel'den sesleneceğim: Toparlanın! Gitmiyoruz.

Güne Dair Notlar

Güne Dair Notlar Üzerine;

****************
Her yağmurun bir anlatışı bir de anlayışı vardır
Söz alınmış gözlerin, damlalara yağışı vardır
Muhabbetle ısınan ibriklerin, kurnalarda yok oluşu vardır
Utanmadan söylenen sözlerin, hakikate koşuşu vardır
Anlatıştan anlayışa, yağıştan yok oluşa
Islanmış boynu bükük gülün yakarışı vardır


*****************

Ne sandın sanki
Güzele emanet
Kargaya bekiçilik
-Nasıl olsa 200 yıl yaşıyorlar-
Kendine ihanet
Farkına varmadan yokuşlardan aşağı koşmak
Düşerim kork, kanar her yerim
Kollarım, ayaklarım, gönlüm

*****************                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                

Uzaktaki Korkak

Ne kadar mı korkak?

Sigarayı ciğerlerine çekemeyecek

Bileklerinde metalin soğukluğunu

Hissedemeyecek kadar

Esasen bazen sıkışıp kaldığında alo diyemeyecek kadar

Ne kadar mı uzak?

Ulaşmak için coğrafyaları aşıp

Kar, yağmur ve fırtınalara dokunmak

Kalbindeki iklim değişikliklerini

Ruhuna değdirecek kadar

Mahpus

Mahzenlerde sevmek, mahzenini sevmek
Karanlık ile meşk edip

Ateş böceklerini dansa kaldırmak

Zaman çizgisini aşar gibi

Parmak kaldıran öğrencilikten, parmaklıklar arkasına taşınmak

Talihi makus, ışık hasreti bağırda,

Çağırsa dahi duyan olmayacak

Kaderin bu çelmesi diyecek kendi kendine

Yüzü gözü kan içinde, gerçekliği kavrayacak

Ses, Zaman, Hakikat

Sesin değince sesime

Hüznüm saklanıyor gülüşüme

Bir otağ kurulmuş gönlüme

Uzun çayırlar misal , akan dereler ,oyuna dalmış çocuklar

Fırıncılar, aktarlar, şifa vericiler, şairler

Sesin değiverince sesime

Su veriyor kurumuş kalemime

Mürekkep olup satırlarda

Menderesler çiziyor kelimelerim

Zaman ve yolculuk deyince

Gözyaşların geliyor aklıma

Hani dokunsam ağlayacak gibi

Artık dokunmasam da ağlayacak

Karar verilmiş bir kere

Zaman ve yolculuk değiverince

Özlem iliştiriyor kendini buna hemen

Sanki hiç bir şey olmamışçasına

Kuru bir "Nasılsın?"a sığınıyor iç çekişler

Hayret, hakikat ve merak düşünce akla

Söz uzasın, anlatacak şeyler artsın ister insan

Cümleler külliyata dönüşür

Tomurcuklar çiçeklere

Yalnızlıklar iki yalnızlıklara

Hayret, hakikat ve merak düşüverince akla

Ne gayret kalır, ne fikir, ne çapalanacak tarla

Farkına varırım sözlerinde

Toprağı olmayan nereye diker ağlayan gelini
Çaresizlik içinde bir sesle;

Ses zamana, zaman hakikate, hakikat kalbe bağlanır

Baykuş

tüm göller üzerine yürüyorken kışın
buzdan kalelere tırmanmaya çalışıyor gayretler
soğuk ellerinde ısınmayı unutmuşken düşünceler
kapatıveriyor gözlerini baykuş
ne olacak şimdi lacivert bakışlara diyor yeni özçekmiş kız
-renkler anlamını yitiriyor-sepya-
sanki buğulu cama yazı yazmış
sanki öylece kalakalmış
sanki birden ne çok sanki
galibiyet dedikleri
metruk binanın en üst katı
o zaman ayağa kalkmaya çalıştıkça
yeniliyor, anlamıyor, daha çok yeniliyor, daha çok anlamıyor
hem  ne bilsin ayrılığı, üstünde keneyle yaşayan insan
nasıl dayansın tüm bu girifte
hiç bir kız için dayak yemeyen eksik erkek

28 Şubat'a

28 Şubat'a

kısık bir ıslık, ardından yuhalama

eşliğinde meçli saçların

"türkiye laiktir laik kalacak"

"laiktir laik olacak"

Nerede bu laik

kim kime layık hem

ilk virajı dönünce mi geliyor hemen

bakkala sorsan söyler mi?

-bakkal karadenizliyse vay haline-

çalıyor, trampetler, borazanlar

bıyığı yeni terlemiş delikanlılar kan ter içinde

"bizler laik..."

bir uğultu...sessizlik...kavrayış...

kalbim kırık

üstümde bir ağırlık

trampetler sustu, borazanlar yere kondu

düşünce rafa kaldırıldı

-sihirli lamba-

köylü milletin efendisi

efendinin köylüsü millet

kulenin en üstünde

elinde bayrak

az kaldı emanet edilecek Türk doktorlarına

Ve kanı pahasına kurtaracak halkından halkını

işte atatürkçülerin komik insanlar olduklarını o an anlayacak

bir uğultu...aydınlık...uyanış...

Yara

Yaraladın, yaraladın
En inceden bıçakladın
Yara bir şey değil de izi kalıyor işte.
Estetik desen, ucuz değil ki!

Karaladın, karaladın
En derinimden yakaladın
Kara yazmak bir şey değil de sözü kalıyor işte
Şiir desen, acısız değil ki!

Eğitimin İflası

Bugünden 2400 sene önce Sokrates, "kötülük bir bilgisizliktir,  hiç kimse bilerek kötülük etmez." derken kötülüğü bir bilgisizlik hali olarak açıklıyordu. İnsanlık var olduğu günden bu yana bir sonraki neslin en iyi şekilde eğitilmesini talep etmekte ve bunun için uğraş vermektedir. Bunun için onlarca yöntem yüzlerce teknik denenmiş fakat hala ideal sistem bulunamadığı gibi oturmuş bir sistem de dolayısıyla mevcut değildir. Eğitim sorunu anlatıldığının aksine 2., 3. dünya ülkelerinin sorunu değildir, bilakis en gelişmiş ülkelerin dahil yadsınamaz bir eğitim sorunu mevcuttur. Bugüne bir bakış açısı sunmak istersek Sokrates'ten bu yana epey gelişim kaydettik , fakat gittiğimiz yer başladığımız yerin çokta uzağında değil. Fakat Sokrates'e bir itirazla, kötülük bugün bilakis eğitim sisteminden ve bilgiden kaynaklanmakta, en azılı katiller iyi eğitimliler arasından ve kompleks bilgiler süzgecini başarıyla geçmiş insanlar arasından çıkmaktadır. Yani bilgi bugün hiç derde deva olmamakta, merhem olduğunu iddia ettiği yanları ise baldırandan öteye gidememektedir. Eğitimin en önemli vazifesinin "ahlaklı" bir nesil yetiştirme gayesi olduğu aşikardır. Peki bu kadar subjektif bir kavramı nasıl somutlaştıracağız? Ahlak kısa bir tanımla "sorumluluklarını" bilmektir. Sorumluluklarını yani toplumsal normlara uymayı ve onları sürdürmeye istekli olmayı ayrıca bunu yaparken ilahi kavrama dikkat ederek. Sokrates'in sözünü bu anlamda güncelleyerek şunu söylemek istiyorum: "kötülük bir sorumsuzluktur, hiç kimse sorumlu olduğunun bilincindeyken kötülük etmez."

Bir diğer mesele olarak sorumluluğu ele aldığımızda günümüzün en büyük sorunu sorumluluk hissetmeme ve sorumluluk bilinci kazandıramama. Temelde mesele öğrenme değil, bilgi çağında olduğumuz şu günlerde en kolay elde edilen şey bilgi. Mesele bilginin özümsenmesi ve kabullenilmesi. Kabullenmek o kadar zor ki adeta bir direnç ile karşı karşıyayız. Artık zoraki sistemler sökmüyor, yapılan uğraşılar karşılık vermiyor ve "bilinçli öğrenme" asla gerçekleştiremiyoruz. Burada "öğrenmeye dirençli nesil" tam olarak sistemi tıkıyor. "Günlük hayatta bu ne işe yarayacak ki?" diye soru öğrenci tüm hayatı "pragmatist" bir yapıyla karşılıyor ve eğitimini salt bu  uğur ve uğraş için alıyor.  Çokta haksız sayılmayacağını belirterek, yeni bir sistem maalesef öneremiyoruz. Tam da sistemin tıkandığı yer burası. İnsanlık "ahlaki" bir krizde ve bu kriz tam olarak çağımızda maksimize olmuş vaziyette. Pragmatizmle, moralizm arasına sıkışmış kalmış nesle sorumluluk bilincini nasıl vereceğimiz tam bir muamma haline gelmiş durumda.  Yani insan oğlunun tüm eğitim tarihini bir boruya benzetecek olursak tam da bu çağ borunun artık tıkandığı yere denk gelmekte ve biz bunu nasıl açacağımız konusunda somut verilere sahip değiliz. Aklımız karışık, tam olarak " kaos" çağında olduğumuz bugünlerde iyiyle kötünün aynı anda sunulduğunda kötüye olan meylin açıklanamadığı zamanların ıstırabı içinde eğitimin iflasına her gün defalarca şahit oluyoruz. Daha çok oyun, daha çok bilgisayar, daha çok hayata benzetme tam olarak eğitimin ciddiliğini ortadan kaldırmakta ve geriye kuru bir bilgi kalabalığı kalmaktadır. Bakara suresi 102 de bahsedildiği gibi:" Onlar, kendilerine fayda vereni değil de zarar vereni öğrenirler." Allah'ın bizi o kimselerden koruması temennisiyle.