Yanıldım
Hiç kimsenin yanılamayacağı kadar hatta
Ve bu yanılmak urbası
Hiç yakışmadı düşük omuzlarıma
Bakışlarımsa, şimdilerde dağı olmayan şehirler gibi
Oranın insanlarının öfkesi kadar sakinim oysa
Oranın insanları kadar galesiz
Kızgın olmak içinse yüksek dağlar lazım bize
Irmaklar lazım içinde insanların boğulduğu
Soğuklarlazım dudakları çatlatan
Ve hatıralar unutulması gerekirken unutulmayan
Kahrolmak
Eğer bir sözcükse lügatta
Ben onu yumruklanmış bir duvarda tanıdım
Yahut ne olduğunu kavrayamadığım tekmelenmiş bir kapıda
Histerik bu durum, sancıyor
Bir nöbet olarak öfke alıyor yerini
Yanılmak yetmez
Gerçekten yanılmak, kahrolmaktır diyor büyükler
Şimdi vakti geldiyse
O dağlara gitmeli, yüksek dağlara
Öfkelere gitmeli
Yanılmalara gitmeli
Yanılmalardan kahrolmalara
Kahrolmalardan çıkıp
Kendine gitmeli
Kendine gelip kendinden geçmeli
