Hayat bir toprak hükmünde, varlık ise su. Aşk ise ateş. Ateşin gücü ne toprağı yakmaya yeter, ne suyu. Hayat varlık suyuyla sulandıkça ondan bir hayat ağacı neşet eder. Varlık suladıkça o daha da gürleşir. Ve gürleştikçe daha da büyük. Büyüdükçe aşka yaklaşır. İşte toprağı yakamayan, suya dokunamayan ateş varlık suyuyla beslenen bu hayat ağacını yakar, kül eder. Sonra varlık suları yine sular toprağı. Sonra hayat ağacı tekrar filizlenir ve tekrar seve seve aşk ateşiyle kavrulur. Belki milyon kez böyle olan hayat ağacı ne yanmaktan vazgeçer, ne de filizlenmekten. Hatta yanmak o kadar güzel gelir ki varlık suyuyla seve seve filizlenir daha çabuk yanabilmek için. Hayat işte böyle bir yangın yeridir. Kavrayana…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder